วันนี้วันที่ 4 กันยายน 2557
วันนี้ก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม จนตอนบ่ายสามกว่าเพิ่งนึกขึ้นได้
"อ้าว วันนี้วันเกิดเรานี่หว่า"
ตอนที่พิมพ์บทความนี้เป็นเวลา 22:00 ตรง (เหลือบดูเวลา)
ถ้านับตามเวลาที่เกิด ก็อายุล่วงเลยไป 17 ปี
พิมพ์มาถึงตรงนี้ รู้สึกทั้งขำทั้งใจหาย
อะไรกัน ผ่านมาสิบเจ็ดปีแล้วหรอ ไม่จริงน่า เวลานี่มันผ่านไปเร็วชะมัด
นึกถึงตอนเด็กๆ ภาพตอนเด็กๆก็ไหลเข้ามาในหัวทันที คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงวันวานสมัยนั้นเป็นบ้า วันวานที่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องกังวล แค่เล่นสนุกก็พอ
ส่วนที่น่าใจหายก็คือเวลาที่มีตลอดทั้งชีวิตเองก็หายไปแล้วด้วยเช่นกันถึงสิบเจ็ดปี
พยายามบอกตัวเองให้หยุดไร้สาระแล้วตั้งใจกับอนาคตได้แล้ว
แต่สุดท้ายก็มาที่ข้อสรุปเดิมอีกจนได้
"ช่างมันเหอะ มีความสุขก็พอ"
เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา โดนสลับรองเท้ากับใครไปก็ไม่รู้ ตอนแรกก็ตื่นตระหนก แต่หนึ่งนาทีต่อมาก็รู้สึกว่า "ช่างมันเหอะ" แล้วก็ลืมๆเรื่องรองเท้าไป เดินกลับบ้านไปกับรองเท้าของใครก็ไม่รู้ ใหญ่ๆ โทรมๆ
จู่ๆก็คิดถึงเครื่อง Gameboy ที่ห้องเฮีย เครื่อง Ps1 ที่ป๊าชอบเล่นเกมบอล ที่เราเคยเล่นเกมโดราเอม่อน เกมทาร์ซาน พอชนะบอสนายพรานได้ก็ดีใจเหมือนเพลง Top of the world
เป็นเด็กนี่ดีชะมัด อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจริงๆ
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะทำอย่างนู้น อย่างนั้น อย่างโน้น
แต่นั่นมันเป็นแค่อดีต ยังไงก็ไม่มีทางย้อนกลับไปแก้อะไรได้อยู่ดี เพราะนี่ไม่ใช่หนัง Back to the future ซะหน่อย
หวังว่าวันเกิดปีที่สิบแปดจะมีความสุขแบบนี้อีกนะ
โชคดี
PS. ถ้ามัวแต่คิดว่า "ช่างมันเหอะ" ไปเรื่อยๆแบบนี้มันไม่ดี รู้ใช่ไหม อย่ามัวแต่เฉยชาเกินไปได้แล้ว ไม่รู้สึกว่าตัวเองเฉยชาและไม่แยแสต่อโลกไปบ้างหรอ เรื่องบ้างเรื่องไม่สนใจก็เป็นสิ่งดี แต่เรื่องบางเรื่องก็สมควรเอาใจใส่ รู้ใช่มั้ยฮะ ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น